مجله خبری-سبک زندگی نگار: در سراسر جهان، کشورهای مختلف روشهایی خلاقانه برای پایان دادن به زندگی مجرمان و محکومین به مرگ داشتند. هدف اصلی در اغلب موارد این بود که طرز اعدام کردن باید طوری باشد که فرد اعدامی بدترین درد و شکنجه را برای طولانیترین مدت ممکن تجربه کند. در برخی موارد نیز شیوه اعدام نمادی سمبولیک از چیزی خاص بود.
روشهای اعدام در طول تاریخ
در این نوع از اعدام، فرد خاطی را در داخل یک فضای بسته قرار میدادند که هیچ خروجی نداشته باشد. گاهی اوقات این روش مجازات به معنای حبس ابد بود، اما در مواردی دیگر نیز فرد در این فضای بسته رها میشد تا در اثر گرسنگی و تشنگی جان دهد. تصویری که برای اولین بار در سال ۱۹۲۲ در مجله نشنال جئوگرافیک منتشر شد یک زن مغولی را نشان میداد که در درون یک جعبه چوبی قرار داده شده و در بیابان به حال خود رها شده بود تا بمیرد. عکاس این عکس که آلبرت کان نام داشت گفته بود که خود شاهد التماسهای زن مذکور برای غذا بوده است. اما کان مجبور بود این زن گرسنه را در حال مرگ رها کند، زیرا چنین مردم شناسانی اجازه دخالت در سیستم قضایی دیگر کشورها و فرهنگها را جایز نمیدانند.
دردناکترین و بیرحمانهترین روشهای اعدام در طول تاریخ
به گفته کان، این زن به جرم زنا محکوم شده بود. اگر چه داستانهای متفاوتی از علت محکوم شدن این زن مغول روایت شده، اما تصویر موجود هیچ شک و شبههای را در مورد انجام این روش اعدام در مغولستان باقی نمیگذارد. البته قربانیان ضرورتاً در اثر گرسنگی و تشنگی جان نمیدادند. بر اساس گزارش روزنامههای چینی در سال ۱۹۱۴، کسانی که به این روش شکنجه محکوم میشدند در داخل یک تابوت سنگین محکم شده توسط قفلهای فلزی قرار داده شده که مانع از دراز کشیدن یا نشستن آنها میشد. این افراد تنها روزی چند دقیقه از سوراخی که هنگام غذا دادن برایشان باز میشد میتوانستند نور آفتاب را ببینند.
روشهای اعدام در طول تاریخ
این روش اعدام که با عنوان «مجازات کیسه» یا «Poena Cullei» نیز شناخته میشود در مورد کسانی اعمال میشد که مرتکب قتل والدین خود میشدند. این افراد را در داخل کیسههایی چرمی که پر از حیوانات موذی زنده بود انداخته و در آب غرق میکردند. بر اساس مدارکی که درباره این روش اعدام بدست آمده، ابتدا تنها تعدادی مار سمی در این کیسهها انداخته میشدند، اما در دوران حکومت امپراطور هادریان، معمولترین روش برای این نوع اعدام این بود که یک سگ، یک خروس، یک میمون و یک افعی همراه با فرد محکوم در داخل کیسه قرار گرفته و پس از بستن در کیسه، آن را در دریا میانداختند.
بدترین درد و شکنجه در گذشته
در آن دوران افرادی که مرتکب قتل والدین خود میشدند دو انتخاب داشتند: یا اینکه در میدان گلادیاتورها آنها را جلوی حیوانات وحشی بیندازند یا به روش غرق شدن با کیسه چرمی به زندگی آنها پایان داده شود. افرادی که قرار بود به این روش اعدام شوند، ابتدا در حالی که سرشان در داخل یک کیسه قرار گرفته بود با ترکههایی رنگ آمیزی شده با خون کتک میزدند. سپس آنها را در داخل کیسهای که از چرم گاو ساخته شده بود و حیوانات مختلفی در داخل آن قرار داشتند انداخته و در یک گاری میگذاشتند. این گاری توسط یک گاو نر به کنار یک رودخانه یا دریا برده میشود و سپس کیسه را در آب میانداختند. این روش بعدها با زنده زنده سوزاندن جایگزین شد.
این روش اعدام که «Scaphism» نامیده میشود روش اعدام ایران باستان برای کسانی بود که به جرمهای بزرگی مانند قتل و خیانت متهم میشدند. محکومین به اعدام را در داخل یک تنه خالی شده درخت یا بین دو قایق (به همین دلیل به این روش اعدام روش «قایق ها» نیز گفته میشود) قرار میدادند و به زور به آنها شیر و عسل میخوراندند. این روش اعدام در باتلاقها یا جایی که قایقها در معرض آفتاب قرار داشته باشند انجام میشد. قربانیان نه تنها مجبور بودند مقادیر زیادی شیر و عسل در معده خود بریزند بلکه این مواد را روی تمام نقاط بدن آنها میمالیدند. این موضوع باعث میشد که انواع حشرات موذی و حتی موشها به این مواد جلب شده و در نتیجه قربانی زنده زنده توسط این موجودات خورده شود.
قربانیان علاوه بر این شرایط دردناک بعد از مدتی دچار اسهال شدید میشدند که با ضعف مفرط و از دست رفتن آب بدن همراه میشد. اما این افراد نگون بخت در اثر کاهش آب بدن ناشی از اسهال شدید نمیمردند، زیرا همواره به زور به آنها شیر و عسل خورانده میشد. این روش شکنجه و اعدام بدین معنی بود که آنها ممکن بود روزها یا حتی هفتهها زنده مانده و در درون جهنم پر از کثافت و اسهال خود بپوسند و همزمان توسط حشرات موذی، کرمها و موشها خورده شوند. رفته رفته در اثر کثافت اطراف بدن فرد، دیگر موجودات موذی مانند کرمها نیز به این ضیافت جهنمی پیوسته و سپس وارد بدن فرد شده و رفته رفته بدن او را از درون میخوردند تا در نهایت قربانی پس از روزها رنج طاقت فرسا و فراتر از حد تصور جان میباخت.
این روش اعدام که با عنوان «چرخ کاترین» نیز شناخته میشود (زیرا سنت کاترین اهل الکساندریا با این روش کشته شد) در دوران قرون وسطی در اروپا مورد استفاده قرار میگرفت. روش اعدام چرخ شکننده در فرانسه و آلمان بیشتر از دیگر مناطق مورد استفاده قرار میگرفت و در مواردی حتی پس از قرون وسطی نیز استفاده از آن همچنان ادامه داشت. نام این چرخ از این موضوع گرفته شده بود که در واقع برای خرد کردن استخوانهای بدن قربانیان مورد استفاده قرار میگرفت. کسانی که به قتلهای کثیف متهم شده بودند به این روش اعدام میشدند.
قربانیان را به این چرخهای مخصوص میبستند و سپس از یک چماق چوبی یا فلزی برای ضربه زدن به اندامهای او استفاده میشد. بعد از اینکه فرد در اثر خرد شدن اعضای بدنش جان میباخت این چرخ را در انظار عمومی به نمایش میگذاشتند. گاهی اوقات این روش شکنجه و اعدام روزها ادامه داشت، اما در برخی موارد دیگر نیز اعدام کننده با وارد کردن چند ضربه سخت به سینه و شکم قربانی به زندگی او پایان میداد. مکانیزم دقیق چرخ کاترین از کشوری به کشور دیگر متفاوت بود به طوری که در برخی کشورهای دیگر پس از چرخاندن چرخ استخوانهای بدن قربانی خرد میشدند یا در بعضی کشورها علاوه بر چرخ از یک صلیب چوبی نیز برای اعدام قربانی استفاده میکردند.
اعدام با استفاده از «گاروت» (Garrote) یا یقه فلزی برای اولین بار در سال ۱۸۱۲ به عنوان جایگزینی برای به دار آویختن مورد استفاده قرار گرفت. در طی قرن نوزدهم میلادی دستکم ۷۳۶ نفر به این روش در اسپانیا اعدام شدند. معمولاً کسانی که مرتکب قتل، راهزنی یا اعمال تروریستی شده بودند به این روش اعدام محکوم میشدند. قربانی را روی صندلی مخصوص نشانده و پشت او را به پشتی چوبی آن تکیه میدادند.
سپس یک طناب حلقه شده که از درون سوراخهایی در پشتی صندلی رد شده و به یک چرخ سکان مانند در پشت آن وصل شده بود به دور گردن قربانی انداخته میشد و در نهایت با چرخاندن چرخ، فرد خفه میشد. یک نمونه چینی از این روش نیز وجود داشت که از کمان برای خفه کردن محکومین استفاده میکرد. با گذشت زمان تغییراتی در این روش اعدام ایجاد شد تا سبک و سیاقی انسانیتر به اعدام محکومین داده شود. اما در نهایت مشخص شد که این روش نیز مرگی آسانتر و انسانیتر از دار زدن را برای افراد رقم نخواهد زد و سرانجام کنار گذاشته شد.
البته این روشهای اعدام تنها از میان روشهای اعدام معمول انتخاب شده بودند و روشهایی نیز به ندرت مورد استفاده قرار گرفته یا میگیرد که فراتر از حد تصور هستند مانند روشهای هولناکی که داعش برای اعدام قربانیان استفاده میکرد. از برخی روشهای دردناک اعدام در دوران گذشته میتوان به زنده زنده پوست کندن، استفاده از بامبو برای شکنجه و اعدام افراد (قربانی را روی تختهای که در زیر آن جوانههای بامبو قرار داشت میبستند و با رشد بامبوها بدن قربانی سوراخ میشد، زیرا بامبو میتواند در ۲۴ ساعت بیش از ۹۰ سانتیمتر رشد کند)، شکنجه و اعدام با موش (موشهایی را در داخل قفس انداخته و روی بدن فرد قرار میدادند و در ادامه با روشن کردن آتش و داغ کردن قفس باعث میشدند که موشها برای فرار از گرما بدن قربانی را سوراخ کنند) اشاره کرد.
همچنین به پریدن با چشمان و دستهای بسته در آب دریا، فرود کردن میلهای تیز از قسمت پایین بدن و سپس بلند کردن آن که باعث میشد نوک میله تیز از دهان یا هر جای دیگر بدن قربانی بیرون بزند (میخ کشی) و روشی دیگر به نام «Keelhauling» اشاره کرد که در آن فرد را روی عرشه به دماغه بسته و سپس از زیر کشتی و زیر آب رد کرده و از طرف دیگر بالا میآوردند که در نتیجه آن بدن قربانی در اثر کشیده شدن به الوارهای زبر زیر کشته دریده شده و آب شور دریا نیز بر درد میافزود.
این روش تا زمانی که فرد جان میداد ادامه داشت و نمونهای از آن در سریال «بادبانهای سیاه» (Black sails) به نمایش درآمد. روش اعدام دیگری که مربوط به دوره وایکینگها بوده، «عقاب خونین» نام دارد که با پاره کردن پشت قربانی و بیرون کشیدن ستون فقرات او همراه بوده است. این سبک از اعدام در سریال «وایکینگ ها» به نمایش درآمده است.